Non é tempo de escribir palabras mortas. O seu contido abstracto existe e persistirá. Mais o momento de debuxalos con letras prescribiu. Un mes dende a partida. Un mes vai das viaxes en moto e camioneta. Un mes dos platiques calmos, dos xuízos comezados co “fíjese”. Un mes sen medir punto en gps Un mes sen espantos e aparecidos. Un mes sen a Dora, sen o Aldrey (seguro que o escribin mal, e non o fun ver xogar) un mes sen o Carlos, un mes sen a Marta, sen Masaia , sen Eddy, sen Jorge, sen Armando, sen Benoit.
Queda o fútbol para Daniel no tinteiro. Quedan as notas, as piruetas, o desvele dunhas noites e o mal durmir doutras. Quedan as portas abertas; sempre sen fechar .
